Kim byłam 5 lat temu, czyli dlaczego warto pisać pamiętnik

Na potrzeby tej notki popytałam trochę osób z mojego otoczenia o to czy piszą/pisały dziennik lub pamiętnik. Dowiedziałam się, że praktycznie każda z zapytanych osób takie zapiski prowadziła. Co więcej - większość nich nadal chciałaby to robić, ale brakuje im cierpliwości. A szkoda, bo naprawę warto.

Co daje nam pamiętnik?

1. Układanie myśli

Często mamy w głowie totalny chaos. Zapisanie tego wszystkiego często pozwala nam to jakoś ogarnąć i logicznie poukładać. Przy okazji przelewając to, co mamy w głowie na papier, w pewien sposób wyciągamy to z głowy ( działa trochę jak odsiewnia myśli w gabinecie Dumbledora, tylko mniejsze i dostępna dla mugoli).

2. Wyrażanie myśli

Ludzie często mają problem z wyrażaniem tego, co czują. Jeśli jednak nauczymy się przelewać je na papier, to z czasem, łatwiej będzie nam  przekazywać ludziom to, co chcemy.

3. Przyjaciel

Człowiek lubi się czasem wygadać i trochę nad sobą poużalać. Pamiętnikowi zawsze możemy wszystko "powiedzieć" i mamy pewność, że nikomu tego nie powtórzy. Możemy marudzić i robić tragedię z głupot, a on nigdy nie straci cierpliwości. Możemy pisać co tylko nam się podoba! A czasami, kiedy już się wyżalimy, to możemy spojrzeć na to wszytko z innej perspektywy.

4. Nauka spostrzegawczości

Po jakimś czasie prowadzenia dziennika/pamiętnika zaczynamy dostrzegać więcej, bo wiemy, że będziemy musieli to potem zapisać. Uczymy się więc patrzeć trochę inaczej na to, co się wokół nas dzieje.

5. Widzimy zmiany

Najważniejszy dla mnie punkt zostawiłam na koniec. Gdzieś, kiedyś natknęłam się na hasło: "Pamiętnik piszę po to, aby na starość zobaczyć, jaka kiedyś byłam głupia". I w pełni się z nim zgadzam. Dzięki prowadzeniu dziennika/pamiętnika mamy obraz tego, jak bardzo się zmieniamy i rozwijamy. Widzimy jak ważne były dla nas kiedyś sytuacje, które teraz uznalibyśmy za głupoty. Widzimy to kim byliśmy kiedyś, a warto obserwować to, jak się rozwijamy. Możemy w pewien sposób cofnąć się w czasie. I to jest dla mnie najcenniejsze i najbardziej niezwykłe.

Jak to było u mnie?

Swój pierwszy pamiętnik zaczęłam pisać jak miałam jakieś 4-5 lat. Nadal go mam i składa się on głównie z rysunków, tekstów, które dyktowałam mamie, albo moich pierwszych, nieskładnych zdań. Całość pisana różową kredką (do dziś nie wiem dlaczego).

Kolejny pamiętnik wygląda już trochę lepiej. Jest znacznie mniej różowy, a zdania mają trochę większy sens. I muszę przyznać, że jak na swój wiek, pisałam wtedy całkiem regularnie.

Potem przyszedł czas na jakieś poważne zapiski z czwartej klasy podstawówki. Pisałam wtedy bardzo często i dużo, więc notatnik dość szybko się skończył i chcąc nie chcąc musiałam kupić nowy.

I tutaj znów wrócił różowy. Był to czas zafascynowania Disney'owskimi produkcjami, a tam prawie każda główna bohaterka miała swój sekretny pamiętnik, no i jakże mogło być inaczej - ja też chciałam. Dość szybko w sumie zaczęło mi się to jednak nudzić. Pisałam więc coraz rzadziej, aż doszło do tego, że na jakiś czas prawie całkiem porzuciłam pisanie pamiętnika.

Teraz postanowiłam do tego wrócić i nie żałuję, mam nadzieję, że uda mi się wytrwać dłużej niż poprzednio, a Was zachęcam do spróbowania i podzielenia się spostrzeżeniami w komentarzu.