"7 dni" - recenzja

W dzisiejszych czasach dość mało mówi się o zastraszaniu, poniżaniu, wyśmiewaniu i wszystkich podobnych rzeczach, które mają miejsce w szkołach. Nikt nie zastanawia się dlaczego osoby w naszym wieku potrafią być tak okrutne. Książka Eve Ainsworth zmusza nas do tego, byśmy trochę o tym pomyśleli.

Głównymi bohaterkami powieści są Kez i Jess - oprawca i ofiara. Na pierwszy rzut oka to dwie kompletnie różne osoby. Czy jednak mogą mieć ze sobą coś wspólnego?

Kez to ładna, pewna siebie dziewczyna. Zawsze dobrze wygląda i panuje nad sytuacją. Uważa, że jest lepsza od innych. Wiele osób jej zazdrości, ale czy słusznie? Czy dziewczyna naprawdę ma idealne życie? A może w rzeczywistości wygląda to zupełnie inaczej? Ile problemów tak naprawdę kryje się pod tym idealnym makijażem?

Po drugiej stronie mamy Jess. Dziewczyna ma bardzo trudną sytuację. Mieszka z mamą i młodszą siostrą. Jej ojciec porzucił je i założył nową rodzinę. Ledwie wiążą koniec z końcem. Często brakuje im pieniędzy nawet na jedzenie. Nastolatka ma wiele kompleksów, szczególnie związanych z jej figurą. W szkole jest wyśmiewana (głównie przez Kez i jej "przyjaciółki") i z trudem daje sobie radę.

Powieść pokazuje nam tydzień z życia każdej z nich. Możemy zobaczyć te same wydarzenia z punktu widzenia ofiary i oprawcy. Nie jest to jednak zwykły tydzień. Chociaż zaczyna się normalnie, to tak naprawdę zmienia wszystko. A to tylko tydzień. 7 dni.

Zawsze kiedy widzimy, że ktoś gnębi inną osobę, to wydaje nam się, że ofiara ma gorzej. W końcu to w jej stronę kierowane są wszystkie obelgi i wyzwiska. Racja, to naprawdę nie jest przyjemne. Ale czy zastanawiamy się nad tym dlaczego ktoś to robi? Co tak naprawdę jest przyczyną agresji? Wszystko ma jakiś powód. I często oprawcy bardziej potrzebują pomocy niż ich ofiary. Tylko boją się o nią poprosić. Wolą, żeby wszyscy czują przed nimi respekt. Nie chcą, żebyśmy wiedzieli, że u nich coś jest nie tak. Nie chcą być uważani za słabych i bezbronnych. Dręcząc kogoś, czują, że wreszcie mają na coś wpływ. Albo chcą, żeby inni czuli się tak jak oni. Nie ignorujmy tego.

Temat, który porusza ta książka jest jedną z jej największych zalet. To nie jest książka, w której najważniejszy jest cudowny styl itp. Uważam, że warto po nią sięgnąć właśnie ze względu na przekaz. Bardzo spodobało mi się też to, że na końcu książki są telefony zaufania, gdyby książka wpadła w ręce osoby, która tego potrzebuje.

Z tego co wiem E. Ainsworth napisała jeszcze dwie podobne książki - "Zauroczenie" i dość niedawno wydaną "Krzywdę". Obie opisują problemy z jakimi cały czas ktoś się zgadza. Na pewno przynajmniej jedną z nich planuję przeczytać.

P.S. Mówiłam Wam, że powiem o wynikach konkursu - dostałam się! 19 lutego piszę trzeci etap, więc już teraz trzymajcie kciuki!