Jak zostałam molem książkowym - historie czytelnicze.

Wszystko ma jakiś początek i nie bierze się z nikąd. Dlatego dzisiaj będzie trochę właśnie o tych początkach, ale nie tylko.

Niedawno, kiedy zastanawiałam się jakie mogą być tematy kolejnych notek wpadł mi do głowy pomysł na opisanie tego jak to się stało, że zostałam książkocholikiem. Ale nie jest to aż tak fascynujące historia, żeby poświęcać jej całą notkę. Dlatego uznałam, że nie zaszkodzi jeśli tych historii będzie więcej. Napisałam więc do kilku blogerek książkowych, aby one również podzieliły się swoimi historiami. Więc nie przedłużając, zapraszam na opowieści…

Meredith (Strefa czytania)

Kocham czytać, poznawać kolejne opowieści, zagłębiać się w coraz to nowsze i bardziej intrygujące światy… Ale nie zawsze tak było. Jako dziecko rzadko czytałam. W wakacje jedynie może zapoznawałam się z jakąś książką, a w roku szkolnym bardziej skupiałam się na lekturach. W klasach 1–3 bardzo ich nie lubiłam, z tego też powodu nie przepadałam za czytaniem. Dopiero w klasach 4–6 można zauważyć zmianę: lektury zaczęły mi się podobać, dlatego też chętniej zaczęłam sięgać po powieści z własnej woli, jednak nadal było to raczej rzadkie. Nie była to moja pasja, którą kochałabym całym sercem. Tak naprawdę nie wiem do końca, jak zaczął się mój czytelniczy szał. Na pewno stało się to w gimnazjum, chociaż na nowo zdążyłam wówczas znienawidzić lektury. Ale tym razem nie zniechęciły mnie do innych książek, zaczęłam, prawdziwie zaczęłam, rozumieć ich magię i piękno. Wpadłam na genialny pomysł odwiedzenia biblioteki, która znajduje się na moim osiedlu i w krótkim czasie przeczytałam wszystkie pozycję z działu młodzieżowego. Jakoś w tym czasie obejrzałam też Igrzyska śmierci i zapragnęłam zapoznać się z książkową wersją, więc ją kupiłam. Potem nabyłam następną książkę. I następną. A później poszło jak z płatka, kupowałam już niemal na potęgę, czytałam niemal na potęgę, pojawił się pomysł założenia bloga i tak zostało mi do dziś… I chociaż w dzieciństwie nie byłam wielkim fanem książek, teraz jestem w nich bezgranicznie i bezsprzecznie zakochana; uradowana, że odkryłam ich magię. 

Klaudia (Recenzje Klaudii)

Cofnijmy się w przeszłość tak gdzieś do połowy wakacji 2014 roku. Wtedy podczas jednego z upalnych dni z nudów przeglądałam odmęty internetu i trafiłam na książkowy blog. Zaczęłam go czytać, oglądać stosiki, czytać o różnych ciekawych książkach i stwierdziłam, że fajnie by było je przeczytać. Tak więc postanowiłam założyć sobie kartę biblioteczną i wypożyczyć jakieś książki. Pamiętam, że wtedy byłam u babci, więc poprosiłam o to mamę, która wypożyczyła mi "Artemisa Fowla", "Love Factor" i "Gdzie jesteś Shanti" czy jakoś tak, nie pamiętam dokładnego tytułu, ale to chyba było coś z Shanti i to było o koniach.  Potem przeczytałam "Szeptem", a we wrześniu rozpoczęłam przygodę ze swoją ukochaną serią, najlepszą na świecie, czyli z Harry'm Potter'em, którego do dzisiaj przeczytałam trzy-cztery razy.  Miałam wtedy 15 lat i od tamtej pory przeczytałam już naprawdę sporo książek i założyłam własnego bloga, gdzie o nich piszę. :) Tak oto w skrócie wygląda moja historia z czytaniem, chociaż do książek ciągnęło mnie jeszcze we wcześniejszych latach, pamiętam że w drugiej klasie podstawówki dostałam nawet "W pustyni i w puszczy" za największą ilość wypożyczonych książek ze szkolnej biblioteki. Potem całkowicie olałam czytanie, aż powróciło ono do mnie w 2014. I tak jest do dzisiaj. 

Dominika Jachimowska (Books of Souls)

Czytam odkąd pamiętam. Moje najwcześniejsze wspomnienia związane z książkami pochodzą z okresu, kiedy miałam mniej więcej 7 lat, a mój tata od czasu do czasu robił mi niespodziankę, kupując nowe książki - najczęściej były to kolejne tomy ,,Nowych przygód Mikołajka", które wciąż bardzo kojarzą mi się z moim tatą. Wracałam wtedy do domu ze szkoły, a na moim łóżku leżała nowa książka. Ot tak, bez konkretnej okazji. To właśnie te małe podarunki od taty zaszczepiły we mnie miłość do czytania. To jemu zawdzięczam te lata w szkole podstawowej, kiedy prawie codziennie po lekcjach biegłam do biblioteki miejskiej, aby zabrać ze sobą kolejny stos książek. Pamiętam też długie poranki, podczas których potrafiłam godzinami leżeć z książką w łóżku, ułożona na brzuchu, machając nogami w powietrzu, zatopiona w kompletnie innej rzeczywistości...

Pod koniec szkoły podstawowej ja i książki zaczęłyśmy się mijać. Na kilka długich miesięcy czytanie stało się dla mnie przykrym szkolnym obowiązkiem - trochę wpłynęły też na to lektury szkolne, które bardzo często mnie zniechęcały. Na szczęście wraz z moim rozpoczęciem gimnazjum, zaczęła się także nowa, lepsza era czytania. To powieści takie jak ,,Intruz" lub seria Klątwy Tygrysa pomogły mi wrócić do magicznego świata literatury. Teraz ciężko jest zobaczyć mnie gdziekolwiek bez książki w ręce. Czytanie stało się nieodłączną częścią mojego życia i nawet nie chcę myśleć o tym, co by się stało, gdyby lata temu rodzice nie pokazali mi, jak wielką siłą są książki. :)

No i na koniec…

Ja

Jeśli chodzi o zamiłowanie do czytania, to bardzo dużo zawdzięczam mojej mamie, do której pod tym względem jestem bardzo podobna. Czytać nauczyłam się zanim jeszcze poszłam do szkoły (wcześniej nieraz czytali mi rodzice albo dziadkowie).  Pamiętam, że jedne z pierwszych książek jakie wypożyczyłam ze szkolnej  były z serii „Klub Tiary”. Potem nałogowo pochłaniałam „Martynki”. Bardzo lubiłam tez dzieła Astrid Lindgren. Wielkim przełomem było dla mnie przeczytanie w drugiej klasie podstawówki mojej ukochanej „Ani z Zielonego Wzgórza”, którą mama podsunęła mi kiedy chora leżałam w łóżku (i bardzo jej za to dziękuję). Przeczytałam całą serię, a pierwszy tom znam prawie na pamięć. Potem było dużo innych książek, a w bibliotece szkolnej byłam kilka razy w tygodniu, by wypożyczyć coś nowego.  Bardzo często powieści otrzymywałam (i nadal otrzymuję) na różne urodziny i święta. Czytam praktycznie wszędzie i prawie zawsze mam przy sobie jakąś książkę (nieraz irytuję tym trochę mojego tatę). Nie mam pojęcia czy kiedyś przestanę czytać. Mam nadzieję, że nie, i że jeszcze przez długi czas będę tą małą kujonką z nosem w książkach.

Na koniec chciałabym jeszcze bardzo serdecznie pozdrowić i podziękować dziewczynom, które poświęciły trochę swojego czasu, aby pomóc mi w stworzeniu tej notki.  Zachęcam do zerknięcia na ich blogi (wystarczy kliknąć w linki, które umieściłam nad historiami). Napiszcie też w komentarzu jaka jest Wasza historia i czy podobają Wam się tego typu posty.